وقتی قهوه باشد و دودِ سیـــــــگار

اگر می شد

دلم شاید یک کولی با گیتار می خواست،

با کوچه های خلوت...خیس...تاریک...

دلم شاید رزِ سفید می خواست / زیـــــــــاد /

نه،

شاید دلم کمی معجزه می خواست،

یا جرعه ای از خورشید...

دلم دل می خواست حتی!!!

اما دلم بیشتر از همه گریه می خواهد،

اگر گریه کردن از یادم نرفته بود...

به من حق بده

بهت گفتم عاشق نشم بهتره

شنیدی ولی راهمون این نشد

بهت گفتم اما یه لحظه چشات

من عاشق شدم حتی غمگین نشد

بهت گفتم عاشق نشم بهتره

تو چشماتو بستی هوا سرد شد

تو یه لحظه دل بستی و تو یه آن

کنارم بمون هات برگرد شد

به من حق بده از تو برگردمو

با تنهایی و هق هقم سر کنم

به من حق بده دیگه عاشق نشم

به من حق بده بلکه باور کنم

من از یاد تو رفتم و قانع ام

به این که هنوز یاد تو با منه

به این که هنوز داره رویای تو

به خواب من خسته سر میزنه

نمی خوام کسی از تو دورم کنه

نه نمی خوام که یاد تو یادم بره

به من حق بده دیگه عاشق نشم

بهت گفتم عاشق نشم بهتره

من خودم را به تو سپردم، تو مرا به باد!

بعضی چیزها از دست می روند

بعضی چیزها از یاد

بعضی چیزها از قلب...

تو از کجا رفته ای که بهتِ مجسمه ها را به رخ می کشی؟

تو مانده ای رفیق

من رفته ام

از دست

از یاد

از...

این روزهای بی طاقت، روزهای بی تو نیست!

روزهای بی من است...

ادامه دارد...

انگار کن که چهارشنبه ها شده اند چاله ای که مرا قورت میدهند!!!

روی نارنجیِ پاییز که راه می روی

می شود که یاد روزهای برفی بیافتی

یا که روزهای سبزِ بهاری

چه فرقی می کند؟

می شود که دلت بلرزد از سرِ یک نگاهِ دوباره

یا لبخندی نصفه نیمه

چه فرقی می کند؟

می شود که به دورهای دووور خیره شد

یا که نزدیک های نزدیک

دیگر چه فرقی می کند، وقتی تو نباشی؟!!!

تو هرشب از خوابِ من رد شدی

اگه پای من جاده رو برنگشـــــت

فراموش کن بینِ ما چی گذشت

من از زندگی تو هوات خستــــم

ازت خستم و

باز وابستـم

.

.

.

ازین فاصله سهممو کــم نکن

بهت خیره میشم نگاهم نکن

"مهدی یراحی"

قرار است تا آخرین روزِ جهان منتظرِ دست هایت بمانم!

مبتلا شدم 

به تلخی و 

تنهایی ات، 

به نگاهِ سخت و 

صدای گرفته ات...  

اگر می دانستم سیاهی ات مسری ست، آیا باز هم در هوایت نفس می کشیدم؟؟ 

پ.ن: عنوان از ناتور دات کام

تنهایی سکوت می طلبد!

شنیدم

من صدای هق هقِ دخترکی را شنیدم که هرگز نگریست

من صدای مردی را با سُرفه های خشک آن سوی دیوار شنیدم

و صدای نگاهِ او روی چشم های دختری زیبا...

کسی بیاید روی این صداها خط بکشد

دنیای من سکوت می خواهد

و بعدش یک جارو لطفا

می خواهم خُرده های نگاهش را از روی سنگفرشِ دلم پاک کنم

و البته! همان تصویر مبهم و  نصفه نیمه کاره از طرحِ لبخندش، یادم باشد آن را هم از این روزهایم جارو کنم!

باید دست آویزی باشد، یا حداقل راهِ فراری، یو نو؟؟