هرچه قضاوت آنها در مورد من سخت بوده باشد، نمی‌دانند که من بیشتر خودم را سخت تر قضاوت کرده ام.
آنها به من میخندند، نمی‌دانند که من بیشتر به آنها میخندم.
من از خودم و از همه خواننده این مزخرفها بیزارم.
"زنده بگور، صادق هدایت"
هلیا! هر آشناییِ تازه اندوهی تازه است...مگذارید که نام شما را بدانند و بنام بخوانندتان.
هر سلام سر آغاز دردناک یک خداحافظی ست.
هلیا! بدان که من به سوی تو باز نخواهم گشت. تو بیدار می نشینی تا انتظار، پشیمانی بیافریند.
بگذار تا تمامِ وجودت تسلیم شدگی را با نفرین بیامیزد. زیرا نفرین بی ریاترین پیام آورِ درماندگیست.
هلیا! شب های اندوهبارِ تو از من و تصویرِ پروانه ها خالی ست.
بدان که هیچکس بی دلیل شهری را دوست نخواهد داشت.
شهر، آواز نیست که رهگذری بیاد بیاورد، بخواند و بد فراموش کند.
هیچکس شهری را بی دلیل نفرین نخواهد کرد.
بخواب هلیا، دیر است. دود دیدگانت را آزار می دهد. شب خالی تر از ظرف شام سگ های اهلی است.
آه هلیا... چیزی خوفناک تر از تکیه گاه نیست. ذلت، رایگان ترین هدیه ی هر پناهی ست که می توان جست.
هلیا، اگر دیوار نباشد پیچک به کجا خواهد پچید؟
اسکناس های کهنه را نوارهای چسب حمایت می کنند
سربازان را
سنگرها.
هلیای من! ما را هیچکس نخواهد پائید
و هیچکس مدد نخواهد کرد.
هلیا من از دوست داشتن فقط لحظه ها را می خواستم.
آن لحظه ای که تو را به نام می نامیدم.
من از دوست داشتن تنها یک لیوان آب خنک در گرمای تابستان می خواستم.
من برای گریستن نبود که خواندم.
من هرگز نمی خواستم از عشق برجی بیافرینم مه آلود و غمناک با پنجره های مسدود و تاریک.
هلیا! احساس رقابت، احساس حقارت است. بگذار که هزار تیر انداز به روی یک پرنده تیر بیاندازند.
من از آنکه دو انگشت بر او باشد انگشت بر میدارم. رقیب، یک آزمایشگر حقیر بیشتر نیست.
بگذار آنچه از دست رفتنی ست از دست برود. تو در قلبِ یک انتظار خواهی پوسید.
بخواب هلیا، دیر است. دود دیدگانت را آزار می دهد. دیگر نگاه هیچکس بخار پنجره ات را پاک نخواهد کرد...
چشمان تو چه دارد که به شب بگوید...
شب از من خالی ست هلیا...
پ.ن: اما تقدیر، اگر باشد، بن بستِ تمام خیابانهاست.
تو یک شعر را که نا تمام یاد گرفته ای می خوانی. می رسی و مشتِ گره شده ات را پیش میاوری.
- اگر گفتی توی دست من چیست؟
- آب نبات.
- نه.
- پسته.
- نه.
- سنجاق سر مامان.
- نه، نه، نه، نه...
و مشتت را باز می کنی. خالی ست. بگذار که انسان ساده ترین دروغ های خوب را باور کند.
اگر که درد، از این گریه تا عصب برسد
اگر که عشق، لبالب شود به لب برسد
که سال ها بدوی، قبل خط ّ پایانی
یواش سایه ی یک مرد از عقب برسد
شبانه گریه کنی تا دوباره صبح شود
که صبح گریه کنی تا دوباره شب برسد!
که هی سه نقطه بچینی اگر... ولی... شاید...
کسی نمی آید، نه! کسی نمی آید...
"سید مهدی موسوی"
" . . . همچنان حالم خوب نیست !
احساس می کنم شکست خورده ام ،
در زمان ُ در عرض !
از که ؟ صحبتِ کَس نیست ....
نمی دانم .... احساس می کنم ،
کلمه ی ابد ، گنجشکِ وجودم را محسور ِ چشمان ِ خود کرده است ! "
صدای ِ فلوت ِ تو
هر دو با فوت بیرون می‌آید
از آواز ِ تو درد ِ تو
از درد ِ من
دود ِ سیگارم دیده می‌شود...
"علیرضا روشن"