Sunday is gloomy,
My hours are slumberless
Dearest the shadows
I live with are numberless
Little white flowers
Will never awaken you
Not where the black coach of
Sorrow has taken you
Angels have no thought
Of ever returning you
Would they be angry
If I thought of joining you?
در یک غروبِ پاییز در آبان، که باران هم آمده باشد؛ شاید خیلی آدم ها احساس کنند بدبخت ترین موجودِ روی زمین اند. ولی امروز بعد از اینکه پنجره را باز کردم، بوی نم باران که هوای اتاق را پر کرد، کوچه ی خیس را که دیدم، درست نفهمیدم چه حسی بود ولی... ولی نزدیک تر بود به بی پناهــی... به دلتنگی... به اینکه انگار کسی گلویت را می فشارد... به گریه... به بغض و اگر بدبخت ترین موجودِ زمین در لحظه همه این حس ها را دارد من همانم در این لحظه...
حسی نزدیک به فراموش شدن... شاید گم شدن، حسی از ندانستن...
من در این دلگیر روزهای پاییز نمی دانم هایم را دانه دانه می چینم کنارِ هم و هرچه بیشتر به آینده می نگرم آن را تاریک تر می یابم...
نمی دانم خوشبختی چیست ولی یقینا آن نیست که منم،که آرزوهایم رنگ باخته است در این رنگین فصل زمین...
شماره ات را می گیرم
منتظر می مانم
دست هایم یخ کرده
بوق می زند
از پنجره می بینم
نور مهتاب بر درخت همسایه
بوق می زند
به روزهای رفته نگاه می کنم و اصلا دلم نمی خواهد...
اصلا دلم نمی خواهد دیگر به روزهای نیامده بیاندیشم
بوق می زند
آنقدر بزرگ شده ام که بفهمم دیگر به دوستی ها و عشق نباید تکیه کرد
من به اندازه ی تمام روزهایی که گذشت کش می آیم در پیچ سیم تلفن
پیچکی که به دور هیچ می پیچد
بوق می زند
-الو
صدایت از راهی دور ...
می شنوم و غرق می شوم
می شنوم و فرو می ریزم
من که بارها مرده ام از شنیدنت...
حرف می زنم
حرف می زنی
حرف نمی زنم
تو بگو
فقط تو بگو
بگذار برای روزهای در پیش صدایت را ذخیره کنم
بگذار برای یک عمر دلتنگی تو را ذخیره کنم
بگذار صدایت آنقدر در زندگی ام لبریز شود که دیگر هیچوقت هیچ چیز نتواند جایش را بگیرد
حواسم هست تو بگو
من فقط گوش می کنم....